Ο κύριος Γιάννης Σμαραγδής δήλωσε πως ολοκλήρωσε τα γυρίσματα για τη νέα ταινία του «Καποδίστριας». Στις αρχές Ιουλίου, μετά από πάμπολλες δυσκολίες, εμπόδια και απειλές, ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Γιάννη Σμαραγδή «Καποδίστριας» – βασισμένη στη ζωή του σπουδαίου Έλληνα πολιτικού και διπλωμάτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Γιάννης Σμαραγδής
Εκτός από το ότι το κέντρο ελληνικού κινηματογράφου καθόλου δεν υποστήριξε το εγχείρημα, και έκανε ό,τι μπορεί για να του ναυαγήσει τα σχέδια του, ο ίδιος δέχτηκε προσωπικά απειλές για την σωματική του ακεραιότητα και την ζωή του. Το ιδιο και κάποιοι από τους στενούς του συνεργάτες. (Οι πληροφορίες αυτές δεν είναι δικές μου εικασίες – είναι μαρτυρία από συνέντευξη του ιδίου του κυρίου Σμαράγδη…).
“Ελληνες” – ανθέλληνες ιθύνοντες, έκαναν ο,τι μπορούσαν για να δυναμιτίσουν την ταινία, αποκλείοντας την απο νόμιμες χορηγίες, γιατί οι ταινίες του κυρίου Σμαράγδη λένε την αλήθεια, σταλάζουν Φως, και ξεμπροστιάζουν ένα σύστημα – ελληνικό και παγκόσμιο – που αποστρέφεται και αντιμάχεται την Αλήθεια, την ελληνικότητα και το Φως.
Κατά την ομολογία του κυριου Σμαραγδή η ταινία έγινε χάρητι Θεού και επειδή κάποιοι μικροί – μεγάλοι ανώνυμοι Έλληνες έβαλαν το χερι βαθια στην τσεπη, και απο το υστερημά τους στήριξαν με καθε τροπο την ολοκληρωση της ταινιας. Δίχως όλους αυτούς, η ταινια δεν θα μπορουσε να ολοκληρωθει ποτέ….
Το σενάριο υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ενώ τον πρώτο κυβερνήτη του νέου Ελληνικού Κράτους ενσαρκώνει ο Αντώνης Μυριαγκός.
Η μεγαλύτερη παραγωγή της χρονιάς θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους στις 25 Δεκεμβρίου. Κανένας Έλληνας δεν πρέπει να χάσει αυτην την ταινία.
Ο αφροκεντρισμός (afrocentrism ή afrocentricity) αποτελεί μία ιδεολογική κίνηση με ιστορικές και πολιτικές προεκτάσεις, η οποία εξαπλώθηκε σε πολλά πανεπιστήμια της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού ιδίως από τη δεκαετία του ’90. Πρόκειται για ένα παρακλάδι του νέου ρεύματος της “πολιτικής ορθότητας” (politically correct) που σάρωσε την αμερικανική κοινωνία τα τελευταία δέκα έτη. Στόχος ο λευκός πληθυσμός της Β.Αμερικής.
Ο βασικός πυρήνας των πεποιθήσεων του αφροκεντρισμού διαμορφώνεται ως εξής : Μητέρα του πολιτισμού – και ειδικότερα του Δυτικού – είναι η ήπειρος της Αφρικής και φορείς του πολιτισμού τα μαύρα αφρικανικά έθνη. Στην Αφρική είχαν αναπτυχθεί υψηλού επιπέδου κοινωνίες, πολύ προτού καταφέρουν να εμφανιστούν στο ιστορικό προσκήνιο τα λευκά έθνη. Η αρχαία Αίγυπτος δεν ήταν παρά η κορωνίδα του μαύρου αφρικανικού πολιτισμού και οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι ήταν μαύροι (Νέγροι) από ανθρωπολογικής απόψεως. Ο αφρικανικός πολιτισμός της Αιγύπτου επηρέασε καταλυτικά τον ελληνικό κόσμο και τη γένεση του κλασικού πολιτισμού, αφού οι αρχαίοι Έλληνες δανείστηκαν ή μάλλον έκλεψαν τη θρησκεία, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, τα καλλιτεχνικά και διανοητικά τους επιτεύγματα, από τους αρχαίους Αιγυπτίους αλλά και τους Χαναανίτες και τους Φοίνικες.
Εικόνα Κλεοπάτρα, η Μακεδόνισσα και οι ……… “Αφρικανές”.
Επιφανείς μορφές του αρχαίου κόσμου, όπως ο Σωκράτης, η Κλεοπάτρα ή ο Ιησούς Χριστός, ήταν μαύροι. Αλλά και στη νεότερη εποχή μαύροι ήταν ο επιφανής μουσικός Ludwig van Beethoven και η αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα της Αυστρίας. Εν γένει, ολόκληρος ο λευκός δυτικός πολιτισμός ή τουλάχιστον οι ευγενέστερες εκφάνσεις του, οφείλονται στους μαύρους πληθυσμούς της Αφρικής. (Μέχρι τώρα είχαμε τους Σκοπιανούς, τους Τούρκους να αμφισβητούν την ιστορία μας, τώρα έχουμε και τους Αφρικανούς).
Το Φεβρουάριο του 1993 πραγματοποιήθηκε στο Κολέγιο Wellesley της Μασαχουσέτης διάλεξη από τον φερόμενο ως «διακεκριμένο Αιγυπτιολόγο» Yosef A.A. ben Yohannan.
Yosef A.A. ben Yohannan
Ο ομιλητής, απηχώντας τις θεωρίες του «αφροκεντρισμού» (δηλαδή της πνευματικής κίνησης που θεωρεί κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού τη Μαύρη Αφρική και αντιμετωπίζει τους Έλληνες ως «κλέφτες» και σφετεριστές της προσφοράς της), υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι ο Αριστοτέλης μετέβη στην Αίγυπτο και «σύλησε» πνευματικά τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για να συγγράψει τα δικά του έργα. Τότε η παριστάμενη καθηγήτρια των κλασικών σπουδών Mary Lefkowitz (φωτο), ρώτησε τον ομιλητή πώς, μπορεί να υποστηρίζει παρόμοιες ανακρίβειες τη στιγμή κατά την οποία είναι ιστορικώς αναμφισβήτητο ότι :
α) ο Αριστοτέλης ουδέποτε πάτησε το πόδι του στην Αίγυπτο και
β) η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ιδρύθηκε…μετά το θάνατο του φιλοσόφου!
Mary Lefkowitz
Το αποτέλεσμα της παρέμβασης ήταν ο ομιλητής να αρνηθεί να απαντήσει και να κατηγορήσει απλώς την καθηγήτρια για εμπάθεια και εχθρότητα προς το μαύρο πληθυσμό, ενώ παράλληλα οι προσκείμενοι στον αφροκεντρισμό φοιτητές την προπηλάκισαν καταγγέλλοντάς την ως «ρατσίστρια» χαρακτηριζόμενη από μονομερή αντίληψη της ιστορίας . Όσο για τις πανεπιστημιακές αρχές, σύμφωνα με πληροφορίες όχι μόνο δε στάθηκαν στο πλευρό της, αλλά και την επιτίμησαν, επειδή δεν άφησε κάποιες εθνοτικές ομάδες να προβάλουν ανεμπόδιστα την κουλτούρα τους, δηλαδή να προπαγανδίσουν χωρίς αντίλογο τις κατάφωρες αντιεπιστημονικές φαντασιώσεις τους !
Με το θέμα ασχολήθηκε η φιλόλογος Mary Lefkowitz, η οποία, έχοντας ασχοληθεί επισταμένως με την ψευδοϊστορία, επιχείρησε να καταρρίψει τους μύθους του αφροκεντρισμού με τα βιβλία της Black Athena Revisited και Not Out of Africa: How Afrocentrism Became an Excuse to Teach Myth As History. Στην εμπειρία της στα αμερικανικά πανεπιστήμια διαπίστωσε με έκπληξη πως: «Υπάρχει σήμερα μία τάση, τουλάχιστον μεταξύ των ακαδημαϊκών, να αντιμετωπίζεται η Ιστορία ως μία μορφή μυθοπλασίας που μπορεί και πρέπει να γράφεται διαφορετικά από κάθε χώρα και εθνότητα. Η τάση αυτή υποθέτει ότι με κάποιον τρόπο όλες αυτές οι εκδοχές είναι ταυτόχρονα σωστές, ακόμη κι αν είναι αντικρουόμενες σε ορισμένες τους λεπτομέρειες. Έτσι, η αφήγηση της αρχαίας Ιστορίας που προτείνει ο αφροκεντρισμός δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ψευδοϊστορία, αλλά ως μία εναλλακτική ματιά στο παρελθόν. Μπορεί να θεωρηθεί εξίσου έγκυρη με την παραδοσιακή οπτική, ίσως και πιο έγκυρη, λόγω της ‘’ηθικής ατζέντας’’ της.» (Βλ. Not Out of Africa, σελ. xiv)
Αυτό ήταν και το πιο τρομακτικό συμπέρασμα της συγγραφέως, ασφαλώς πιο ανησυχητικό από την ταμπέλα της «ρατσίστριας» που έσπευσαν να της αποδώσουν, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τους μύθους του αφροκεντρισμού. Η Lefkowitz συνειδητοποίησε ότι η πολιτική ορθότητα είχε επιβάλλει στα αμερικανικά πανεπιστήμια την πρακτική να υιοθετούνται ιστορικές υποθέσεις χωρίς να απαιτείται η επιστημονική τους τεκμηρίωση και επαλήθευση. Καθώς η πολιτική ατζέντα υπερισχύει της επιστημονικής εντιμότητας, όλα επιτρέπονται. Η ιδεολογική ατζέντα των αποδομητών είχε ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.
Βάβαια και οι κινηματογραφικές ταινίες, το σύγχρονο μέσο πλύσης εγκεφάλου, δεν υστερούν.
Καλή μου, όταν λαμπάδιασε τ’ ωραίο κορμί σου ως τ’ άστρα,
δε βρέθη Θεός, να σου σταθεί μητ’ άνθρωπος εσένα,
μόν κοίταζ’ η μέρα βουβή κ’ η νύχτα αναγελάστρα,
γιατί οι ανθρώπ’ ήταν θεριά κ’ έλειπε ο Θεός στα ξένα.
Αγγελος Σημηριώτης «Σμύρνη»
Επί χρόνια οι σύγχρονοι εφιάλτες (*) προσπαθούν να σβήσουν την ιστορική μας μνήμη. Οι σύγχρονοι εφιάλτες εχουν διαβρώσει τον κρατικό μηχανισμό έτσι που η Ελλάδα είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία χώρας, η οποία αρνείται τη δική της ιστορία και αποκρύπτει ή αμφισβητεί γενοκτονία που υπέστη μέρος του πληθυσμού της. Ενώ άλλες χώρες έχουν διεθνώς ποινικοποιήσει την άρνηση της δικής τους γενοκτονίας. Επιπλέον η Τουρκία, ισχυρίζεται και χρηματοδοτεί έρευνες που προσπαθούν να κατασκευάσουν Ιστορία και να αποδείξουν ότι οι Τούρκοι υπέστησαν γενοκτονία, είτε από τους Αρμένιους, είτε από τους Έλληνες του Πόντου, χωρίς αντίδραση από το Ελληνικό Κράτος.
Ακολουθεί ενα μικρό απόσπασμα από άκρως ενδιαφέρον άρθρο του Βλάση Αγτζίδη που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή την 28/12/2018 με τον τίτλο
Ισως το πλέον συμβολικό παράδειγμα για τις προσπάθειες συγκάλυψης της Μικρασιατικής Γενοκτονίας υπήρξε η πορεία της ταινίας «1922» του γνωστού σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου. Η περιπέτεια της συγκεκριμένης ταινίας αποτελεί την πλέον αποκαλυπτική πράξη του νεοελληνικού αναθεωρητισμού. Βασισμένη σε αυθεντικές μαρτυρίες, γυρίστηκε το 1977-1978 με τη χρηματοδότηση του κρατικού Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (ΕΚΚ). Από την εποχή των γυρισμάτων (τρία μόλις χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) η Χουριέτ είχε καταγγείλει την ταινία, υποστηρίζοντας ότι έτσι «υπονομεύονται» οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες. Φυσικά το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών γνώριζε καλύτερους και αποτελεσματικότερους τρόπους διαμαρτυρίας. Οι τουρκικές αντιδράσεις απέδωσαν! Το ελληνικό υπουργείο Προεδρίας αρνήθηκε να δώσει άδεια προβολής στην ταινία, κάτι που ήταν απαραίτητο για να βγει στις αίθουσες. Επί πλέον, το ΕΚΚ, το οποίο ήταν ιδιοκτήτης της ταινίας και είχε ως προϊστάμενη αρχή το υπουργείο Βιομηχανίας, δέσμευσε την ταινία στο εργαστήριο. Μια κόπια που παρανόμως κατάφερε να εξασφαλίσει ο Κούνδουρος προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1978, αποσπώντας 9 βραβεία. Το υπουργείο Προεδρίας φοβούμενο την κατακραυγή δεν τόλμησε να απαγορεύσει την προβολή της ταινίας, η οποία παρέμενε δεσμευμένη στα συρτάρια του ΕΚΚ.
Η λαθραία κόπια στάλθηκε το 1982 (οκτώ χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) στο Διεθνές Φεστιβάλ Βουδαπέστης. Μισή ώρα πριν από την προβολή της, κατέφθασε από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών εντολή προς τον Ελληνα πρέσβη να εμποδίσει την προβολή της ταινίας. Ο Ελληνας πρέσβης ζήτησε με τη σειρά του από το ουγγρικό υπουργείο Εξωτερικών να εμποδίσει την προβολή της ταινίας. Πράγμα που έγινε! Λίγο αργότερα, με παρέμβαση του Μικρασιάτη, τότε υπουργού, Γιάννη Καψή έλαβε τέλος η ομηρία της ταινίας και το ΕΚΚ την παρέδωσε στον Νίκο Κούνδουρο. Ας σημειωθεί ότι με κοινή συμφωνία του σκηνοθέτη με το ΥΠΕΞ, η ταινία δεν θα έπρεπε να παιχτεί ποτέ -και ούτε έχει παιχτεί μέχρι σήμερα- στην ελληνική Θράκη.
Όσο και αν προσπαθούν οι σύγχρονοι εφιάλτες να σβήσουν την ιστορική μας μνήμη, δεν τα καταφέρνουν. Η μνήμη αυτή υπάρχει βαθιά στα γονιδιά μας, μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, δεν σβήνει. Η λέξη «Τούρκος» αυτόματα φέρνει αυτές τις κρυφές μνήμες στο προσκήνειο και είναι συνώνυμη με την βαρβαρότητα, τις σφαγές, το κρυφό σχολειό, το Ζάλογγο, την Κύπρο, τον Αθανάσιο Διάκο, την σφαγή στην Χίο.
(*) Οταν υπάρχει εφιάλτης (ο Ευρυδήμου) πάντα υπάρχει και ο αντίστοιχος «Ξέρξης» που στην περίπτωση αυτή είναι οι «Ελίτ» που προωθούν την Παγκοσμιοποιηση..
