Η Δήλωση αυτή του τ. Προέδρου της Δημοκρατίας, δέχθηκε κριτική, επικρήθηκε ακόμη και διακομωδήθηκε (Χάρρυ Κλυνν). Ωστόσο σε πείσμα των λίγων πέρασε στην εθνική μνήμη με τεραστία ἀπήχηση καὶ καθολικὴ ἀποδοχή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κύπρος το 1974 όταν Άγγλοι, Αμερικανοί, ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ ακόμη, η Λιβύη. βοηθούσαν με κάθε τρόπο τους άχρηστους Τούρκους να την καταλάβουν.
Συναφή Δημοσιεύματα :
Όταν το «έθνος ανάδελφο» πέρασε στην Ιστορία ΒΗΜΑ4/2/2022
Ήδη από τον 16ο αιώνα, ένας από τους θεμελιωτές της σύγχρονης πολιτικής φιλοσοφίας στην Γαλλία, ο συγγραφέας και δικαστής Ετιέν ντε Λα Μποεσί, αναρωτιόταν στο «Περί Εθελοδουλείας» έργο του: «Πώς συμβαίνει αυτή η επίμονη προθυμία προς υποταγή να έχει τόσο βαθιά ριζώσει σ’ ένα έθνος, ώστε η ίδια η αγάπη για την ελευθερία να φαίνεται τώρα αφύσικη;» Το ίδιο ερώτημα πρέπει να απευθύνουμε αυτοκριτικά στους εαυτούς μας. Κι αυτό γιατί ο ίδιος στοχαστής μας θυμίζει ότι ένας τύραννος αντλεί την δύναμή του είτε κληρονομικώ δικαίω, είτε με τα όπλα, είτε μέσω της εκλογής του από το λαό!
Όταν λοιπόν η λαϊκή ετυμηγορία εξαντλείται με την αποχώρηση του πολίτη από το εκλογικό κέντρο, τότε η εξουσία νοιώθει ότι «δικαιούται» πλέον να διαχειρίζεται υπηκόους, ανθρώπους δηλαδή χωρίς ζήλο και θέληση για μάχη και αντίσταση. «Φτωχοί, εξαθλιωμένοι και χαζοί άνθρωποι, έθνη αποφασισμένα για την ίδια σας την δυστυχία και τυφλά στο δικό σας καλό! Αφήνεστε να στερείστε, μπροστά στα ίδια σας τα μάτια, το καλύτερο μέρος των εσόδων σας, τα χωράφια σας λεηλατούνται, τα σπίτια σας ληστεύονται, τα οικογενειακά σας κειμήλια αφαιρούνται».
Πέντε αιώνες μετά, δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Οι μέθοδοι μπορεί να έχουν διαφοροποιηθεί, αλλά ο στόχος μένει ο ίδιος: Η επιβολή της λαϊκής δουλικότητας και η καταδυνάστευση της εθνικής ψυχής.
Εκείνος που έτσι σας καταδυναστεύει έχει μόνο δύο μάτια, μόνο δύο χέρια, μόνο ένα σώμα, τίποτα παραπάνω από όσα διαθέτει και ο τελευταίος άνθρωπος ανάμεσα στους αμέτρητους που κατοικούν στις πόλεις σας.
Στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα παραπάνω για να σας καταστρέψει, από την εξουσία που εσείς του απονείματε.
Πού βρήκε αρκετά μάτια για να σας κατασκοπεύσει εάν δεν του τα δώσατε οι ίδιοι;
Πώς μπορεί να έχει τόσα πολλά χέρια για να σας χτυπά, εάν δεν τα δανείστηκε από εσάς;
Τα πόδια με τα οποία ποδοπατά τις πόλεις σας, πού τα βρήκε εάν δεν είναι τα δικά σας;
Πώς έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω σας, εκτός μέσα από εσάς;
Πώς θα τολμούσε να σας επιτεθεί εάν δεν είχε τη συνεργασία σας;
Tί θα μπορούσε να σας κάνει εάν εσείς οι ίδιοι δε συνεργούσατε με τον κλέφτη που σας ρημάζει, εάν δεν ήσασταν συμμέτοχοι με τον εγκληματία που σας σκοτώνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν προδίδατε τους εαυτούς σας;
Etienne De La Boetie, Πραγματεία Περί Εθελοδουλείας, μτφρ.: Παν. Καλαμαράς, εκδόσεις Πανοπτικόν. Πηγή “The Clown” εδώ
Ο Étienne de La Boétie (ή Estienne de La Boétie, όπως γραφόταν επίσης την εποχή του) ήταν ένας Γάλλος λόγιος, πολιτικός φιλόσοφος και φίλος του Michel de Montaigne. Είναι κυρίως γνωστός για το έργο του Discours de la servitude volontaire («Λόγος περί εκούσιας δουλείας»), ένα από τα πιο εντυπωσιακά πολιτικά κείμενα του 16ου αιώνα.
Ο La Boétie σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Ορλεάνης και σε ηλικία μόλις 22 ετών διορίστηκε δικαστής στο Parlement του Μπορντό — κάτι ασυνήθιστο για την εποχή, δείγμα της ευφυΐας και του κύρους του.
Έγινε στενός φίλος του Michel de Montaigne, ο οποίος τον τίμησε με συγκινητικά λόγια στα Δοκίμιά του. Η φιλία τους θεωρείται μία από τις πιο διάσημες της δυτικής φιλοσοφίας.
Το πιο γνωστό του έργο είναι ο Λόγος περί εκούσιας δουλείας — ένα επαναστατικό δοκίμιο που έγραψε όταν ήταν περίπου 18 ετών. Σε αυτό, ο La Boétie διερευνά το ερώτημα:
Γιατί οι άνθρωποι υποτάσσονται σε τυραννίες, ενώ είναι περισσότεροι από τον τύραννο;
Ο La Boétie υποστηρίζει ότι η τυραννία υπάρχει επειδή οι άνθρωποι τη δέχονται και συνεργούν σε αυτή. Η δύναμη του δυνάστη δεν είναι παρά η δύναμη που του παραχωρούν οι υπήκοοι.
Πρόκειται για ένα πρώιμο, σχεδόν προ-αναρχικό, έργο που επηρέασε στοχαστές όπως ο Ρουσσώ, ο Τολστόι και αναρχικούς όπως ο Kροπότκιν.
Η εξουσία βασίζεται στην συναίνεση των υπηκόων.
Η εθελούσια δουλεία είναι ψυχολογικό και κοινωνικό φαινόμενο, όχι μόνο πολιτικό.
Η ελευθερία είναι φυσική στον άνθρωπο – η υποταγή είναι επίκτητη.
Αν και πέθανε νέος (στα 32 του), η επιρροή του La Boétie υπήρξε διαχρονική. Το έργο του συνεχίζει να μελετάται στη σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία, ιδιαίτερα στους τομείς της ανυπακοής, της πολιτικής εξουσίας και της ελευθερίας.
Ο Πρόεδρος John F. Kennedy, περιγράφει “αυτούς”, στις 27 Απρ. 1961, σε ομιλία του προς τους εκπροσώπους του Τύπου, στο ξενοδοχείο Waldorf-Astoria στην Νέα Υόρκη. Ο πρόεδρος, είπε μεταξύ άλλων. (Φυσικά κανείς δεν τόλμησε και δεν τολμά να τον κατηγορήσει για συνομωσιολόγο.)
Απόσπασμα από την ομιλία.
Η λέξη μυστικότητα είναι αποκρουστική. Σε μια ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία είμαστε σαν άνθρωποι φύση – θέση και ιστορικά αντίθετοι στις «μυστικές κοινωνίες», στους «μυστικούς σκοπούς», στα «μυστικά σχέδια». Γιατί αντιτασσόμαστε σε όλο τον κόσμο σε κάθε απόλυτη και άσπλαχνη συνωμοσία που στηρίζεται πρώτιστα στην συγκάλυψη επεκτείνοντας την σφαίρα επιρροής της στο συγκεκαλυμμένο αντί του ξεκάθαρου, στην ανατροπή αντί των εκλογών, στον εκφοβισμό αντί της ελεύθερης επιλογής.
Είναι ένα σύστημα που έχει επιστρατευμένους πολλούς ανθρώπους και μέσα, στενά δεμένα μεταξύ τους, μια ιδιαίτερα αποδοτική μηχανή που συνδυάζει στρατιωτικές, διπλωματικές, διανοουμενίστικες, επιστημονικές και πολιτικές διαδικασίες. Οι προετοιμασίες της κρύβονται, δεν δημοσιεύονται. Τα λάθη της θάβονται δεν ανακοινώνονται. Οι αποστάτες της εξαφανίζονται, δεν εγκωμιάζονται. Καμιά δαπάνη δεν εξετάζεται, κανένα μυστικό δεν αποκαλύπτεται. Γι’ αυτό ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλων θέσπισε ως έγκλημα την μη συμμετοχή στα κοινά.
Ζητώ την βοήθεια σας στον τεράστιο άθλο της ενημέρωσης και του ξυπνήματος των Αμερικανών. Είμαι βέβαιος πως με την βοήθεια σας ο άνθρωπος θα μείνει αυτό που γεννήθηκε να είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος.
Υπάρχει η άποψη ότι ο JFK δεν αναφέρεται στο “βαθύ κράτος”. Η ομιλία δόθηκε εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, λίγο μετά την αποτυχημένη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα. Ο Κένεντι απευθύνεται στον Τύπο για να υπογραμμίσει τον ρόλο του σε μια δημοκρατική κοινωνία, αλλά και την ανάγκη για υπεύθυνη πληροφόρηση σε μια εποχή έντονης παγκόσμιας αντιπαράθεσης. Για τον λόγο αυτό παραθέτουμε ολόκληρη την ομιλία. Η κρίση δικιά σας.
Δυστυχώς δεν πρόλαβε δολοφονήθηκε στην πλατεία Dealey του Dallas, Texas την 22 Νοε. 1963 και ο «άνθρωπος κινδυνεύει να χάσει την ελευθερία και ανεξαρτησία του”.
Mνημείο στο σημείο της δολοφονίας του, προσφορά της εκεί μασονικής στοάς.
Η ομιλία του Προέδρου Τζον Φ. Κένεντι στις 27 Απριλίου 1961, με τίτλο «Ο Πρόεδρος και ο Τύπος» (The President and the Press), εκφωνήθηκε στο ξενοδοχείο Waldorf-Astoria της Νέας Υόρκης, κατά τη διάρκεια δείπνου της Αμερικανικής Ένωσης Εκδοτών Εφημερίδων (American Newspaper Publishers Association). Αυτή η ομιλία είναι γνωστή για τις επισημάνσεις της σχετικά με την ελευθερία του Τύπου, την ανάγκη για διαφάνεια και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια ελεύθερη κοινωνία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
JOHN F. KENNEDY, “ADDRESS: THE PRESIDENT AND THE PRESS” (27 APRIL 1961)
[1] Mr. Chairman, ladies and gentlemen:
[2] I appreciate very much your generous invitation to be here tonight.
[3] You bear heavy responsibilities these days and a article I read some time ago reminded me of how particularly heavily the burdens of present day events bear upon your profession.
[4] You may remember that in 1851 New York Herald Tribune, under the sponsorship and publishing of Horace Greeley, employed as its London correspondent an obscure journalist by the name of Karl Marx.
[5] We are told that foreign correspondent Marx, stone broke, and with a family ill and undernourished, constantly appealed to Greeley and Managing Editor Charles Dana for an increase in his munificent salary of $5 per installment, a salary which he and Engels ungratefully labeled as the “lousiest petty bourgeois cheating.”
[6] But when all his financial appeals were refused, Marx looked around for other means of livelihood and fame, eventually terminating his relationship with The Tribune and devoting his talents full time to the cause that would bequeath to the world the seeds of Leninism, Stalinism, revolution and the cold war.
[7] If only this capitalistic New York newspaper had treated him more kindly; if only Marx had remained a foreign correspondent, history might have been different and I hope all publishers will bear this lesson in mind the next time they receive a poverty-stricken appeal from a small increase in the expense account from an obscure newspaper man.
[8] I have selected as the title of my remarks tonight “The President and the Press.” Some may suggest that this would be more naturally worded “The President versus the Press.” But those are not my sentiments tonight.
[9] It is true, however, that when a well-known diplomat from another country demanded recently that our State Department repudiate certain newspaper attacks on his colleague it was unnecessary for us to reply that this Administration was not responsible for the press, for the press had already made it clear that it was not responsible for this Administration.
[10] Nevertheless, my purpose here tonight is not to deliver the usual assault on the so-called one-party press. On the contrary, in recent months I have rarely heard any complaints about political bias in the press except from a few Republicans. Nor is it my purpose tonight to discuss or defend the televising of Presidential press conferences. I think it is highly beneficial to have some 20,000,000 Americans regularly sit in on these conferences to observe, if I may say so, the incisive, the intelligent and the courteous qualities displayed by your Washington correspondents.
[11] Nor, finally, are these remarks intended to examine the proper degree of privacy, which the press should allow to any President and his family.
[12] If in the last few months your White House reporters and photographers have been attending church services with regularity that has surely done them no harm.
[13] On the other hand, I realize that your staff and wire service photographers may be complaining that they do not enjoy the same green privileges at the local golf courses which they once did.
[14] It is true that my predecessor did not object as I do to pictures of one’s golfing skill in action. But neither on the other hand did he ever bean a Secret Service man.
[15] My topic tonight is a more sober one of concern to publishers as well as editors.
[16] I want to talk about our common responsibilities in the face of a common danger. The events of recent weeks may have helped to illuminate that challenge for some; but the dimensions of its threat have loomed large on the horizon for many years. Whatever our hopes may be for the future—for reducing this threat or living with it—there is no escaping either the gravity or the totality of its challenge to our survival and to our security—a challenge that confronts us in unaccustomed ways in every sphere of human activity.
[17] This deadly challenge imposes upon our society two requirements of direct concern both to the press and to the President—two requirements that may seem almost contradictory in tone, but which must be reconciled and fulfilled if we are to meet this national peril. I refer, first, to the need for far greater public information; and, second, to the need for far greater official secrecy.
I.
[18] The very word “secrecy” is repugnant in a free and open society; and we are as a people inherently and historically opposed to secret societies, to secret oaths and to secret proceedings. We decided long ago that the dangers of excessive and unwarranted concealment of pertinent facts far outweighed the dangers which are cited to justify it. Even today, there is little value in opposing the threat of a closed society by imitating its arbitrary restrictions. Even today, there is little value in insuring the survival of our nation if our traditions do not survive with it. And there is very grave danger that an announced need for increased security will be seized upon by those anxious to expand its meaning to the very limits of official censorship and concealment.
Σύμφωνα με την Τεχνική Νοημοσύνη : Ο Κένεντι επικρίνει τις μυστικές εταιρείες, τη λογοκρισία και την έλλειψη διαφάνειας, και ζητά από τους δημοσιογράφους να είναι προσεκτικοί αλλά όχι σιωπηλοί.
«Είμαστε αντίθετοι με μυστικές κοινωνίες, με μυστικούς όρκους και με μυστικές διαδικασίες…»
(Αυτό το σημείο έχει παρερμηνευτεί από θεωρίες συνωμοσίας ως “επίθεση στο βαθύ κράτος“, ενώ στην πραγματικότητα μιλούσε γενικά για την ανάγκη διαφάνειας σε μια ελεύθερη κοινωνία.)
[19] That I do not intend to permit to the extent that it’s in my control. And no official of my Administration, whether his rank is high or low, civilian or military, should interpret my words here tonight as an excuse to censor the news, to stifle dissent, to cover up our mistakes or to withhold from the press and the public the facts they deserve to know.
[20] But I do ask every publisher, every editor, and every newsman in the nation to re-examine his own standards, and to recognize the nature of our country’s peril. In time of war, the government and the press have customarily joined in an effort, based largely on self-discipline, to prevent unauthorized disclosures to the enemy. In times of “clear and present danger,” the courts have held that even the privileged rights of the First Amendment must yield to the public’s need for national security.
[21] Today no war has been declared—and however fierce the struggle may be, it may never be declared in the traditional fashion. Our way of life is under attack. Those who make themselves our enemy are advancing around the globe. The survival of our friends is in danger. And yet no war has been declared, no borders have been crossed by marching troops, no missiles have been fired.
[22] If the press is awaiting a declaration of war before it imposes the self-discipline of combat conditions, then I can only say that no war ever posed a greater threat to our security. If you are awaiting a finding of “clear and present danger,” then I can only say that the danger has never been more clear and its presence has never been more imminent.
[23] It requires a change in outlook, a change in tactics, a change in missions—by the government, by the people, by every businessman or labor leader—and by every newspaper. For we are opposed around the world by a monolithic and ruthless conspiracy that relies primarily on covert means for expanding its sphere of influence—on infiltration instead of invasion, on subversion instead of elections, on intimidation instead of free choice, on guerrillas by night instead of armies by day. It is a system which has conscripted vast human and material resources into the building of a tightly-knit, highly efficient machine that combines military, diplomatic, intelligence, economic, scientific and political operations.
[24] Its preparations are concealed, not published. Its mistakes are buried, not headlined. Its dissenters are silenced, not praised. No expenditure is questioned, no rumor is printed, no secret is revealed. It conducts the Cold War, in short, with a war-time discipline no democracy would ever hope or wish to match.
[25] Nevertheless, every democracy recognizes the necessary restraints of national security—and the question remains whether those restraints need to be more strictly observed if we are to oppose this kind of attack as well as outright invasion.
[26] For the facts of the matter are that this nation’s foes have openly boasted of acquiring through our newspapers information they would otherwise hire agents to acquire through theft, bribery or espionage; that details of this nation’s covert preparations to counter the enemy’s covert operations have been available to every newspaper reader, friend and foe alike; that the size, the strength, the location and the nature of our forces and weapons, and our plans and strategy for their use, have all been pinpointed in the press and other news media to a degree sufficient to satisfy any foreign power; and that, in at least one case, the publication of details concerning a secret mechanism whereby satellites were followed required its alteration at the expense of considerable time and money.
[27] The newspapers, which printed these stories were loyal, patriotic, responsible and well-meaning. Had we been engaged in open warfare, they undoubtedly would not have published such items. But in the absence of open warfare, they recognized only the tests of journalism and not the tests of national security. And my question tonight is whether additional tests should not now be adopted.
[28] That question is for you alone to answer. No public official should answer it for you. No governmental plan should impose its restraints against your will. But I would be failing in my duty to the Nation, in considering all of the responsibilities that we now bear and all of the means at hand to meet those responsibilities, if I did not commend this problem to your attention, and urge its thoughtful consideration.
[29] On many earlier occasions, I have said—and your newspapers have constantly said— that these are times that appeal to every citizen’s sense of sacrifice and self-discipline. They call out to every citizen to weigh his rights and comforts against his obligations to the common good. I cannot now believe that those citizens who serve in the newspaper business consider themselves exempt from that appeal.
[30] I have no intention of establishing a new Office of War Information to govern the flow of news. I am not suggesting any new forms of censorship or new types of security classifications. I have no easy answer to the dilemma that I have posed, and would not seek to impose it if I had one. But I am asking the members of the newspaper profession and the industry in this country to reexamine their own responsibilities—to consider the degree and the nature of the present danger—and to heed the duty of self-restraint which that danger imposes upon us all.
[31] Every newspaper now asks itself, with respect to every story: “Is it news?” All I suggest is that you add the question: “Is it in the interest of national security?” And I hope that every group in America—unions and businessmen and public officials at every level—will ask the same question of their endeavors, and subject their actions to this same exacting test.
[32] And should the press of America consider and recommend the voluntary assumption of specific new steps or machinery, I can assure you that we will cooperate whole-heartedly with those recommendations.
[33] Perhaps there will be no recommendations. Perhaps there is no answer to the dilemma faced by a free and open society in a cold and secret war. In times of peace, any discussion of this subject, and any action that results, are both painful and without precedent. But this is a time of peace and peril which knows no precedent in history.
II.
[34] It is the unprecedented nature of this challenge that also gives rise to your second obligation—an obligation which I share. And that is our obligation to inform and alert the American people—to make certain that they possess all the facts that they need, and understand them as well—the perils, the prospects, the purposes of our program and the choices that we face.
[35] No President should fear public scrutiny of his program. For from that scrutiny comes understanding; and from that understanding comes support or opposition. And both are necessary. I am not asking your newspapers to support [an] Administration, but I am asking your help in the tremendous task of informing and alerting the American people. For I have complete confidence in the response and dedication of our citizens whenever they are fully informed.
[36] I not only could not stifle controversy among your readers—I welcome it. This Administration intends to be candid about its errors; for, as a wise man once said: “An error doesn’t become a mistake until you refuse to correct it.” We intend to accept full responsibility for our errors; and we expect you to point them out when we miss them.
[37] Without debate, without criticism, no Administration and no country can succeed—and no republic can survive. That is why the Athenian law-maker Solon decreed it a crime for any citizen to shrink from controversy. And that is why our press was protected by the First Amendment—the only business in America specifically protected by the Constitution—not primarily to amuse and entertain, not to emphasize the trivial and the sentimental, not to simply “give the public what it wants”—but to inform, to arouse, to reflect, to state our dangers and our opportunities, to indicate our crises and our choices, to lead, mold, educate and sometimes even anger public opinion.
[38] This means greater coverage and analysis of international news—for it is no longer far away and foreign but close at hand and local. It means greater attention to improved understanding of the news as well as improved transmission. And it means, finally, that government at all levels, must meet its obligation to provide you with the fullest possible information outside the narrowest limits of national security–and we intend to do it.
III.
[39] It was early in the Seventeenth Century that Francis Bacon remarked on three recent inventions already transforming the world: the compass, gunpowder and the printing press. Now the links between the nations first forged by the compass have made us all citizens of the world, the hopes and threats of one becoming the hopes and threats of us all. In that one world’s effort to live together, the evolution of gunpowder to its ultimate limit has warned mankind of the terrible consequences of failure.
[40] And so it is to the printing press—to the recorder of man’s deeds, the keeper of his conscience, the courier of his news—that we look for strength and assistance, confident that with your help man will be what he was born to be: free and independent.
